Η Βία είναι αναντίρρητα ένα από τα θέματα που μαστίζουν στην σημερινή κοινωνία. Η βία υπάρχει παντού είτε σε πιο εμφανή μορφή είτε κρυμμένη πίσω από λέξεις, πράξεις, εικόνες και μηνύματα. Όμως η παρουσία της Βίας δεν αρχίζει στη σημερινή εποχή.

Την εντοπίζουμε και στη μυθολογία με πρωτοστάτη την επιβλητική και κυριαρχική παρουσία του Δία. Ως γνωστόν η μορφή του Δία κρατάει στα χέρια δύο αστραπές, υποδηλώνοντας ότι είναι έτοιμος να επιβάλλει την εξουσία άμεσα. Μόνιμοι συνοδοί του Δία ήταν η Βία, ο Κράτος και η Νίκη. Σύμφωνα με τον Ησίοδο, είχαν εξασφαλίσει τη θέση τους πολεμώντας στο πλευρό του Δία κατά την «Τιτανομαχία» μαζί με τη μητέρα τους. Καταλαβαίνουμε λοιπόν τον συσχετισμό του Δία με την εξουσία και όπου Βία και Κράτος είναι τα μέσα επιβολής της. Άρα, η Βία στην ελληνική μυθολογία είναι θεότητα, αλλά και προσωποποίηση της ίδιας της βίας όπως την βιώνουμε σήμερα.

Αναφορές σχετικές με τη βία υπάρχουν και στην αρχαία Ελλάδα από αφηγήσεις Αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων όπως ο Ευριπίδης στις «Τρωάδες», «Ικέτιδες», «Ανδρομάχη» ,ο Θουκυδίδης στον διάλογο Αθηναίων – Μηλίων αλλά και ο Όμηρος στην Ιλιάδα, όπου περιγράφουν την βία και την ισοπέδωση των ηθικών αξιών στο βωμό της εξουσίας.

Η βία υπάρχει ακόμα και στη θρησκεία και συγκεκριμένα στον Χριστιανισμό. Για παράδειγμα η “Παλαιά Διαθήκη ανοίγει με μια δολοφονία και μάλιστα αδελφοκτονία του Άβελ από τον αδελφό του Κάιν και η Καινή Διαθήκη κλείνει με μια επίσης δολοφονία με μαρτυρικό τρόπο τη σταύρωση”. Όπως επίσης και όλοι οι Άγιοι ουσιαστικά ήταν θύματα φρικτής κακοποίησης.

Χρόνια αργότερα ο Μαρξ θα ονομάσει τη βία ως κοινωνική αναγκαιότητα και θα την αποκαλέσει “μαία των νέων κοινωνικών συστημάτων” αναδεικνύοντας την παρουσία της στην αλλαγή των κοινωνικών συστημάτων. Πλήθος ιστορικών γεγονότων πλαισιώνουν τα λεγόμενα του Μαρξ όπως η εποχή του Χίτλερ και του Στάλιν και πολλά άλλα αποδεικνύουν ότι η βία δεν αποτελεί μόνο για ένα σύγχρονο φαινόμενο.

Η βία δεν έλειψε ποτέ από την καθημερινή ζωή ούτε και από τις σελίδες της ιστορίας της ανθρωπότητας.

Η βία υπήρχε υπάρχει και θα υπάρχει ως μέσο διεκδίκησης και διευθέτησης των πραγμάτων. Αυτό όπως που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια ξεφεύγει από την βία και παίρνει μια άλλη μορφή. Το κάθε άτομο παίρνει τον νόμο στα χέρια του λειτουργώντας ως Κράτος, αψηφώντας κάθε είδους κανόνα και ηθική αξία. Συνεπώς πλέον βλέπουμε την εξέλιξη της βίας στην πιο διαστροφική μορφή της. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Και ο σκοπός είναι η κυριαρχία γιατί μέσω αυτής το άτομο αυτό αισθάνεται δυνατό. Υπάρχει διαλύοντας τον άλλον δίπλα του γιατί αυτό ξέρει, έχει υιοθετήσει την επιθετικότητα από νωρίς και το κάνει χωρίς ενοχές και τύψεις.

Η διαστροφή είναι γοητευτική και εθιστική. Η κοινωνία επιτρέπει στην διαστροφική βία να υπάρχει γιατί αρνείται να εφαρμόσει τους κανόνες και να βάλει όρια. Η απουσία κάθε αξίας είναι εμφανής. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η ρίζα της είναι ινδοευρωπαϊκή, j(i)ya, και σημαίνει «κυριαρχία». Παρατηρούμε λοιπόν τη βία να έχει κυριεύσει όχι μόνο το συναίσθημα αλλά και τη λογική του ατόμου. Σε αυτό συνηγορεί το γεγονός ότι ο σύγχρονος άνθρωπος δεν αναγνωρίζει εύκολα όλες τις μορφές της βίας. Νιώθουμε οργή μόνο όταν ακούμε ένα τρανταχτό περιστατικό βίας και αμέσως το ξεχνάμε.

Μέσα στα χρόνια η βία υπάρχει ολοένα και περισσότερο στην καθημερινότητα. Τα μέσα επικοινωνίας παρουσιάζουν τα περιστατικά βίας κανονικοποιώντας τα.

Αυτό καταδεικνύει μια σειρά από διάφορες ενέργειες όπως η προβολή ακατάλληλων ταινιών και σειρών χωρίς ειδική σήμανση, σε ώρες που η τηλεόραση είναι προσβάσιμη και σε ανηλίκους. Ακόμα η ελεύθερη πρόσβαση και περιήγηση στο χώρο του διαδικτύου όπου υπάρχουν πληροφορίες και εικόνες διαθέσιμες προς όλο το κοινό, αυξάνει την επαφή του σύγχρονου ατόμου με οποιαδήποτε μορφή βίας. Οι ίδιες οι ειδήσεις αποτελούν πηγή βίας αφού περιγράφουν όλα τα περιστατικά βίας εκτεταμένα και με περιττές λεπτομέρειες. Έτσι ο τηλεθεατής έχει πιο συγκαταβατικό ρόλο με το πρόσχημα της ανοχής.

Και οι δυτικές κοινωνίες δημιουργούν πολλές διαστροφικές καταστάσεις. Όταν το άτομο ζει σε μια τέτοια καθημερινότητα ζει με συμβιβασμούς, αποκτά ψυχολογική δέσμευση και λειτουργεί σα συνεργός στη διαστροφική διαδικασία.

Τα θύματα έγιναν θύματα γιατί δεν αναγνώρισαν εγκαίρως τα όρια τους γιατί δεν ήξεραν τι σημαίνει σεβασμός και τι είναι αποδεκτό. Σταδιακά απορρόφησαν την βία σαν σφουγγάρια. Ομοίως και οι θύτες δεν αναγνώρισαν εγκαίρως τα όρια τους και δεν ήξεραν τι σημαίνει σεβασμός και τι είναι αποδεκτό. Οι πρώτοι δεν έθεσαν τα όρια και οι δεύτεροι τα παραβίασαν.

Όλα αυτά μας γεμίζουν άκρατο θυμό και οργή και δρούμε ανεξέλεγκτα αφού ο μηχανισμός της λογικής απουσιάζει και πλέον κυριαρχεί το συναίσθημα της οργής.

Χρειάζεται άμεσα να ξαναπροσδιορίσουμε τις αξίες και τα όριά μας να εκπαιδευτούμε ξανά στο να συνυπάρχουμε αρμονικά και να δεχόμαστε ο ένας τον άλλον.