Η συναισθηματική παράλυση περιγράφει την κατάσταση κατά την οποία το άτομο κατακλύζεται από πληθώρα συναισθημάτων – άγχος, φόβο, θλίψη, ανησυχία, θυμό. Τα συναισθήματα αυτά συχνά δεν τα αναγνωρίζει και, ταυτόχρονα, δυσκολεύεται να δράσει, να σκεφτεί ή και να μιλήσει γι’ αυτά.
Με το σύγχρονο τρόπο ζωής και την εντατικοποίηση, ο άνθρωπος δεν έχει το χρόνο να παρατηρήσει τον εαυτό του. Διεκπεραιώνει, μονάχα, υποθέσεις και φροντίζει να είναι συνεπής στις υποχρεώσεις του – με λίγο ελεύθερο χρόνο διαθέσιμο. Βέβαια, ακόμη και τις στιγμές που το άτομο διαθέτει λίγο χρόνο, επιλέγει μία δραστηριότητα που τον χαλαρώνει και τον ευχαριστεί. Σπάνια, δε, θα αφιερώσει αυτό το χρόνο στην αυτοπαρατήρηση και τον “απολογισμό” για ό,τι συμβαίνει στη ζωή του. Συσσωρεύονται, έτσι, καταστάσεις που δεν έχουν επιλυθεί και άγχος, με αποτέλεσμα ο άνθρωπος να χάνει τον εαυτό του και να βρίσκεται σε μία συναισθηματική κατάσταση που ισοδυναμεί με παράλυση.
Εσάς σας έχει συμβεί ποτέ να έχετε πολλά συναισθήματα και να μην ξέρετε τι να κάνετε με αυτά;
Είναι γνωστό ότι κάθε τι καινούργιο και, συνεπώς, άγνωστο, δημιουργεί, συνήθως, ένα αίσθημα φόβου. Τα τελευταία χρόνια στην καθημερινότητά μας έχουν μπει καινούργιες λέξεις. Λέξεις όπως πανδημία, καραντίνα, κορονοϊός, δημιούργησαν μία νέα πραγματικότητα στην οποία κυριαρχεί το αίσθημα της “απειλής”. Και η απειλή αυτή αφορά, σίγουρα, το φόβο της ασθένειας. Κυρίως, όμως, περιλαμβάνει ένα σωρό ακόμη “απειλητικές” σκέψεις, με τις οποίες βομβαρδιζόμαστε καθημερινά. Χαρακτηριστικότερες αυτών είναι η απειλή της επιβίωσης, της μοναξιάς, της ευθύνης απέναντι στο κοινωνικό σύνολο, αλλά και η οικονομική απειλή. Στις μεγαλουπόλεις, δε, το φαινόμενο αυτό μεγιστοποιείται, λόγω πυκνότητας πληθυσμού.
Θα μπορούσαμε, λοιπόν, να παρομοιάσουμε την πανδημία ως έναν ωκεανό φόβου. Στον ωκεανό αυτό πρέπει, όχι μόνο να καταφέρουμε να κολυμπήσουμε, να επιβιώσουμε από τα μεγάλα ψάρια και να φτάσουμε στη στεριά. Φτάνοντας στη στεριά, έχουμε κατακτήσει την ικανότητα να αισθανόμαστε εσωτερική ασφάλεια.
Κλείνοντας να θυμάστε ότι, ο χρόνος που αφιερώνουμε στον εαυτό μας για σκέψη, είναι απαραίτητος τόσο για την επιβίωση όσο και για την εξέλιξή μας. Το πρώτο και βασικότερο βήμα για οποιαδήποτε αλλαγή είναι να διαπιστώσουμε αυτό που μας ενοχλεί και θέλουμε να απαλλαγούμε.